4. Instytut

ROZDZIAŁ IV

GRACE

„INSTYTUT”

Przed nami otworzyły się wielkie, potężne drzwi do ogromnego korytarza. Na podłodze znajduje się długi, czerwony dywan przeplatany kwiatami. Na ścianach widnieją obrazy z aniołami, dokładnie takie, jakie sobie wyśniłam. Tu jest oszałamiająco pięknie. Ale co to ma wszystko znaczyć? Poczułam dłoń Jona lekko ciągnącą mnie dalej. Szepnął do mnie:

-Nie mamy czasu, później wszystko ci pokażę.

Odwróciłam się od obrazów i poszliśmy dalej. Weszliśmy na kolejne piętro potężnego budynku. Po chwili skręciliśmy w prawo i Johnas otworzył drzwi. Już na pierwszy rzut oka widać było, że to jest właśnie biblioteka. Trochę mnie to zdziwiło, bo to jedyna normalna rzecz, która mnie spotkała w przeciągu 20 minut. Na środku pomieszczenia, za drewnianym, biurkiem stała kobieta z blond włosami. Była zdecydowanie szczuplejsza ode mnie.

-Dzień dobry. Jestem Caren i zarządzam tym Instytutem. Usiądźcie.-poprosiła miłym tonem kobieta.

-Czy ktoś tu wreszcie powie, co do diabła dzieje się z moim życiem!?-wyskoczyłam gwałtownie.

-Spokojnie Grace, Caren właśnie do tego zmierza.- wtrącił uwagę Jon

-Jak się nazywasz?-zapytała kobieta.

-Nie wiem w czym to pomoże, ale jeśli jest to potrzebne to proszę. Gracelin Meyer-odpowiedziałam.

-Shadowlight...-zamyśliła się Caren.

-Słucham?

-Twoje prawdziwe nazwisko. Shadowlight. Twój tata ukrywał się pod tym nazwiskiem, aby móc spotykać się z twoją mamą. Jesteś z krwi Anioła, jesteś Nocnym Łowcą. Myślę, że Johnas Ci wszystko później wytłumaczy. Ty zdecydujesz czy chcesz zostać w swoim w świecie, czy też w naszym. Jonhas, a teraz zaprowadź ją do pokoju.

-Będę musiała zadzwonić do mamy.-wtrąciłam się.

-Dobrze, tylko powiedz jej, że zostaniesz u nas na noc. Twoja mama już będzie wiedziała, o co chodzi, więc nie musisz owijać w bawełnę.-stwierdziła z lekkością Caren.- A teraz idźcie już, bo mam strasznie dużo roboty. Muszę wysłać raport do Clave.

Wyszliśmy przez drzwi biblioteki. Johnas milczał w trakcie drogi. Zaprowadził mnie do jednego z pokoi.

-To będzie twój pokój na czas pobytu w Instytucie. W szafie są już przygotowane ubrania. Gdybyś czegoś potrzebowała, wiesz, gdzie jest biblioteka. Widzimy się jutro o dziewiątej na śniadaniu. Będę po ciebie kilka minut wcześniej.

-Dziękuję.- ale on tylko zamknął mi drzwi przed nosem. To było irytujące.

Uchyliłam je lekko i spojrzałam w bok szukając kierunku, w którym się udał. Wyszło na to, że jego pokój znajduje się niedaleko mojego. Rzuciłam się na łóżko wraz z problemami i nowymi, przytłaczającymi informacjami. Minął moment i zasnęłam.

…...................................................................................................................

Przebudziłam się około godziny ósmej. Wzięłam gorącą, relaksującą kąpiel i poszperałam trochę w szafie. Same czarne ubrania! Wybrałam czarną spódniczkę do połowy ud i ciemny podkoszulek. Włosy upięłam w kok. Sprawdzałam Wi-Fi w telefonie, ale nie było tu żadnego połączenia. Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Przeleciałam przez pokój i je otworzyłam. Jon wskazał gestem ręki, żebym wyszła, co też zrobiłam. Wyszłam więc za Jonem. -Jak ci się podoba?- zapytał mnie w pewnym momencie. -Chyba tu nie pasuje.- odpowiedziałam.-Jesteś odważny, nieustraszony i zwinny. Zatrzymałam się gwałtownie i spojrzał mi prosto w oczy. Po moich plecach przeszedł dreszcz. -Grace. Obserwuje Cie od tygodnia i coś zauważyłem. Jesteś taka jak my. Twój ojciec miał w sobie krew Anioła i ty również ja posiadasz. To czyni cie wyjątkowa. Ty musisz postanowić czy chcesz żyć z nami, nie znając jutra, czy tez w waszym przyziemnym świecie. To zależy od ciebie. Przez chwile stał nieruchomo, wpatrzony w moja twarz. Chciał dodać coś jeszcze ale zamknął usta i puścił mnie. Ruszyliśmy na przód. -Kiedy powiesz mi o co w tym wszystkim chodzi?- zapytałam. -Po śniadaniu zaczynamy. Muszę cie ostrzec przed jeszcze jednym...- zaczął.- Kiedy postanowisz zostać w swoim świecie, zapomnisz wszystko, co poznałaś tutaj, zapomnisz mnie...-na chwile głos mu się załamał.-i Caren oraz wszystkich ludzi, których zaraz poznasz.- i otworzył drzwi od jadalni. W pomieszczeniu znajdował się długi stół dla około dwudziestu osób. Ściany i podłoga wykonane były z dębowego drewna. Wszystko było starannie wykonane i trochę zakurzone. Przy stole siedziały 4 osoby. Caren, jedna dziewczyna, chłopak i chyba mąż głowy Instytutu. - Dzień dobry.- powiedziałam cichutkim głosem. Wszyscy wstali i podeszli. Pierwszy krok zrobiła dziewczyna.

-Hej. Jestem Leslie. Mieszkam tutaj od sześciu lat, a niedawno skończyłam szesnaście.- powiedziała z niezbyt wielkim entuzjazmem i podała rękę.

Leslie ma długie, kręcone blond włosy. Jest szczupła, chyba trochę chudsza ode mnie. Jej brązowe oczy są bystre i czujne. Wysoka dziewczyna. Ma na sobie czarna, lekko obcisłą w pasie sukienkę. Przy jej pasie widać sztylety i noże w pochwie. Jej sylwetkę jeszcze bardziej wydłużają czarne szpilki.

Następny podszedł mężczyzna.

-Mam na imię Jacob i jestem mężem Caren.- następnie podał mi dłoń.

Jacob jest trochę przysadzistej budowy. Wyższy o głowę od Leslie. Ma lekki zarost na twarzy. Jego brązowe oczy i tego samego koloru włosy świetnie ze sobą współgrają. Pod jego czarną koszulką widać wypracowane przez lata mięśnie. Ostatni podszedł młody chłopak. Caren przecież już poznałam.

-Cześć.-powiedział chłopak z oczarowującym uśmiechem.- Michael, możesz mi mówić Mich. Mieszkam w Instytucie od siedmiu lat, a w tym roku kończę siedemnaście.

Michael ma około metra siedemdziesięciu pięciu. Jego włosy są w kolorze brązu dobijającego się od promieni słońca. Taki ciemny blond. Zielone, bystre oczy podkreślają ostre rysy na twarzy chłopca. Jest podobnej budowy co John. Ujął moja dłoń i ja ucałował.

-Michael!- upomniał go Jacob.

-Mnie już znasz.-powiedziała Caren piorunując wzrokiem Micha.- więc możemy usiąść do stołu.

Usiadłam i nieśmiało poczęstowałam się jajecznicą i chlebem.

-Wracając do rozmowy.-zabrał głos Michael.- Najlepiej by było wyruszyć za dwie godziny.

-O co chodzi?- zapytał John jeszcze z jedzeniem w buzi. To było urocze.

-Gdy szedłem wczoraj ulicami Los Angeles napotkałem demona w południe, a to nie powinno się wydarzyć.-wytłumaczył brązowowłosy.- Oczywiście tak go zdzieliłem, ze już nie wyjdzie ze swojego wymiaru.- dodał cicho przechwalając się.

-Trzeba to sprawdzić.- potwierdził John.

-Wyruszamy za dwie godziny.

-A co z Grace?

Wszyscy spojrzeli w moim kierunku.

-Pójdzie z nami.- podsumowałam z powagą i spokojem Caren.